La festa di San Valentino, Valentijnsdag

Het feest van San Valentino is ontstaan in de tijd van de Romeinen. Zij vereerden de god Lupercus en vierden in februari de dat de lente eraan komt, een tijd van nieuw leven en vruchtbaarheid.

Met het Christendom werd dit feest vervangen door de verering van de heilige Valentino.
Deze bischop uit Terni, Umbria (waar hij nog de patroonheilige van is) hielp de onderdrukte eerste christenen. Hij werd de patroonheilige van de verliefden, nadat hij een heidense romeinse soldaat en een christelijke vrouw getrouwd had.

Natuurlijk zijn er ook veel legendes over San Valentino in omloop. Dit verhaal wordt vaak aan kinderen verteld:

De heilige Valentino was een priester die graag kinderen in zijn tuin liet spelen. Zowat iedere dag kwam er een groepje kinderen spelen. San Valentino gaf ze als ze ’s avonds weer naar huis gingen een mooie bloem, symbool van blijdschap en liefde.

Echter werd de heilige op een slechte dag gevangen genomen. Natuurlijk warden de kinderen daar heel verdrietig om, want ze konden de tuin niet meer in om te spelen.

Twee duiven ontsnapten uit de tuin om hun meester te zoeken. Zij vonden hem achter de tralies van zijn cel. Voor zijn raam begonnen ze te koeren. Valentino wist direct dat het zijn duiven waren en had het plan om ze als postduif te gebruiken om de kinderen een briefje sturen. Iedere vogel kreeg een zakje in de vorm van een hart om de hals. In het eerste zakje zat de sleutel van de tuin en in het andere een papiertje. De duiven haastten zich naar de kinderen die heel verrast waren dat de duiven twee zakjes bij zich hadden. Ze maakten de zakjes open en vonden daar de sleutel van de tuin. Zo konden ze daar weer fijn spelen. Op het briefje had San Valentino geschreven: “Aan alle kinderen die me lief zijn, van julllie Valentijn”.